Έγραψα χθες στην επιστολή προς τον μελλοντικό Δήμαρχο Μαραθώνα: "Στην μοναχική μου περιπολία στη διαδρομή που περνάει μέσα από το δάσος στη διαδρομή από τις Βρύσες μέχρι το Σαμαρτζίθι σκέφτομαι πόσο εύκολα θα μπορούσε να πάρει φωτιά η περιοχή". Χθες για πρώτη φορά μετά τις πυρκαγιές και επειδή προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη στο καμένο σπίτι μας, έκανα την ίδια διαδρομή. ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΕΙ!!! Σταμάτησα το αυτοκίνητο μέσα στα καμένα και έβαλα τα κλάματα... Όχι τόσο για την εικόνα της καταστροφής αλλά για τις καμένες αναμνήσεις που έστω και μόνος μου απολάμβανα ημέρα και νύκτα που έκανα τη συγκεκριμένη διαδρομή. Για την αλεπού με τα μικρά της που συχνά συναντούσα, για τον μπούφο που συχνά έπρεπε να του κορνάρω για να κάνει στην άκρη, για την ανάμνηση της μυρωδιάς του δάσους που με αναζωογονούσε μετά τις ατελείωτες ώρες δουλειάς. Η σκέψη ότι σε λίγο θα ήμουν στο καμένο δικό μου μικροπεριβάλλον έκανε τη θλίψη ΟΡΓΗ, απίστευτη οργή που εκείνη τη στιγμή θα σκότωνε άνθρωπο... Επέστρεψα στο σπίτι, δίνοντας νοερά την υπόσχεση ότι αυτή τη φορά δεν θα μείνω αμέτοχος.
ΣΥΝΤΟΠΙΤΕΣ: Ξεχάστε τι μπορεί να κάνει για τον Βαρνάβα το ανάλγητο κράτος, δέστε τι μπορείτε να κάνετε ΕΣΕΙΣ για τον Βαρνάβα!!!
Διαδώστε παντού το μήνυμα ότι "οι κάτοικοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους!"
Δεν έχουμε ανάγκη συλλόγους και αχυράνθρωπους. Είμαστε απλοί άνθρωποι που θα συνεργαστούν για το καλό του τόπου. Και οι ΑΝΙΚΑΝΟΙ θα μείνουν (όσο μείνουν) στο σπίτι τους να μας κοιτούν και να βλέπουν όλα εκείνα που θα καταφέρουμε με προσωπική συμμετοχή και αγαστή συνεργασία!!!Ο καμένος συντοπίτης σας
Ειμαστε ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΟΙ ΚΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή